[no title]

En ze zei: "ik heb er niet zoveel mee." Waarover ik mijn schouders ophaalde. Want, wat moet je zeggen? Hoe leg je een persoonlijke beleving uit aan een ander? Het zachte wrijven met je vingers over het blanke vel... En dat je dan het gevoel hebt in een onderaardse tombe te stappen, de lucht ijl en ijskoud, maar toch... of een boomhut, via een touwladder en kauwgombellen. Met krakend grind onder je... gympen op een open plek in het bos. Of dat je over een duin klimt en de zee weer ziet...

De onderhuidse opwinding als ze in elkaar haken, wat er staat en wat er niet staat maar toch meedoet. De onverklaarbaarheid, het oproepen van beelden, emoties, de jeuk achter de ogen, het warme gevoel in de buik en de hersenschors... een woord dat lijkt op een ander woord, een echo, een spreuk... en via de cosmos in je geheugen komt een ander beeld dat er daarvoor niet was, een spel van herinnering en oplossing, een speurtocht, de re-enactment van een moord. De verbinding van strychnine en jaguar, wafels en buiken, geologie en nylon kousen, sunsets en ree-kalven... God in zijn onderbroek, de wereld in een sneeuwschudbol... Gespeeld op een eeuwenoude krakende cello, met handen van eelt, jeugdig huppelend als een uitzinnig veulen.

Zoiets dus. Maar als een ander zich niet wil wagen aan poëzie, dan geeft dat niet.